kleine wasjes grote wasjes...

Het zal zo anno 1978 zijn geweest dat ik in een studentenhuis in Utrecht aan de Adelaarstraat een prachtige diepe werkkast bewoonde. Er kon precies een bed van 1,90m klem in staan met over het voeteneind een brede plank wat als bureau diende. Als verwarming diende een smalle pannenwarmhouder die normaal naast een fornuis hoorde te staan. Als gevolg hiervan kon het lang koud blijven want de gasvlam was op 1 meter hoogte en eerst moest dus de rest van de (hoge) kast verwarmd worden alvorens het op zitniveau aangenaam werd. Om het geheel af te maken had ik een prachtig uitzicht door een plastic koepelraampje van 0,30 cm x 0,50 cm welke op de schuine dakwand was geplaatst. Als ik op mijn tenen ging staan kon ik de daken aan de overkant zien. Denk nu niet dat ik dit schrijf om mijn situatie te beklagen want dat is beslist niet waar. Ik was heel blij met deze eigen stek en heb er de leukste avonturen beleefd waar ik misschien nog wel meer over zal loslaten. Dit verhaal gaat eigenlijk niet zozeer om mijzelf alswel om mijn toenmalige buurman F. genaamd. Een stuurse blonde jongen die iets van pedagogiek studeerde maar die vreselijke boerse omgangsvormen had. Als 17 jarige tussen deze studenten heb ik mijn ogen uitgekeken wat deze bollebozen allemaal aan 'domme' zaken uithaalden. Maar goed mijn blonde buurman had wekelijks een wasje welke hij niet meenam naar zijn moeder. Dit wasje werd elke week op zondag demonstratief opgehangen en bestond uit drie of vier condooms. Iets waar ik toen al van gruwelde en waar ik nu van denk dat het waarschijnlijk eigenlijk alleen maar diende om aan alle andere bewoners te laten zien dat hij wekelijks scoorde.
Rare jongen die F.

Vakantieleed...

Het warme weer brengt deze gedachten waarschijnlijk met zich mee want er komen allerhande vakantie verhalen naar boven. Deze maar eerst.
Het zal ergens in de 80er jaren zijn geweest dat ik met enige regelmaat richting Frankrijk zoefde om daar wat tijd door te brengen bij bevriende geitekaasmakers. Voor deze trip had ik een vriendinnetje uitgenodigd en gezamelijk met onze honden reden wij via België en Luxemburg richting Franse grens. So far so good. Deze trip zijn we overigens ook nog verdwaald en op een stuk circuit van Spa terechtgekomen maar dat is weer een heel ander verhaal...

Of het nu kwam doordat de ruiten erg waren beslagen door de honden of door onze, door de reis toch wel vermoeide, verschijning maar aan de Franse grens werden wij 'er uit gepikt'. Niks aan de hand zult u denken, paspoortje laten zien en karren maar weer. Niets is echter minder waar want wij werden geacht onze handbagage mee te nemen. De honden vingen feilloos onze zenuwachtige bewegingen op en begonnen druk te blaffen vooral naar de douaniers, die op hun beurt dit wel zeer verdacht vonden en de rest van de bagage ook wel wilden zien. In het gebouwtje aangekomen werden G. en ik onmiddelijk gescheiden en voordat ik door had wat er nu eigenlijk allemaal gebeurde, werd ik omringd door vervaarlijk uitziende grenswachters met echte geweren. In mijn allerbeste Frans, mij echt van geen kwaad bewust begreep ik dat er inmiddels bij G. drugs waren gevonden. Van G. kon ik me dat niet voorstellen en toen G. en ik even een moment elkaar zagen terwijl we ieder naar een andere ruimte werden gebracht begreep ik dat ze ergens onderin haar tas een klein (vergeten) zakje met groen spul hadden gevonden, brandnetelthee dus. Maar dat kon ze de grenswachters niet duidelijk maken. Pas een uur later toen de drugexpert was gearriveerd en met één snuif de wereld van -de trotse grenswachters die drugssmokkelaarsters aangehouden hadden- aan diggelen sloeg, mochten we verder, geen excuses voor het ons aangedane leed of kopje koffie om weer op verhaal te laten komen. G. en ik houden het er maar op dat ze zich te veel schaamden om ons weer onder ogen te komen.

Ontboezemingen...

In het kader van 'collegiale MEM' kan ik vandaag de volgende toevoegen. Aan de lunchtafel vandaag hoorde ik een anekdote over een wesp en meteen had ik mijn oren gespitst. Mijn college L. geneerde zich nog een beetje voor haar verhaal maar stak uiteindelijk dan toch van wal:
Enkele jaren geleden zat zij met haar gezin heerlijk te recreeren op een druk bezet terras (L. zit altijd in trendy hotspots). Eerlijk is eerlijk L. mag er wezen, een prachtige en altijd lekker geurende meid die wel van een beetje uitdagen houdt en graag goed gekleed gaat. Zo ook die dag, genietend van de zon en haar smetteloze witte spannende outfit dacht een passerende wesp een goddelijke, met nectar gevulde bloem te ruiken. Zonder aarzeling zette de wesp in op het plekje diep in haar decolleté en nam een snoekduik. Collega L. niet van dit soort fratsen gediend en panisch benauwd voor alle insecten vooral stekende, bedacht zich geen moment en trok het schaarse stukje textiel, welke haar boezem bedekte, zonder aarzeling met een ruk over het hoofd. Dat zij daarmee voor een spectaculaire 'lifeshow' op het terras zorgde kun je wel raden.
Helaas voor L. baatte de stripteaseact niet en werd zij door de (ernstig teleurgestelde) wesp precies tussen haar twee borsten gestoken. Hierbij liet de wesp jammerlijk het leven en L. kon aan de bak op de kermis als de unieke vrouw met drie borsten.

Over een pijnlijke MEM gesproken...

jeugd trauma...

"pony te koop"
Dat is wat ik, toen ik een jaar of 9 was, zag staan in het locale sufferdje tussen de advertenties onder het kopje "dieren te koop aangeboden".
De vraagprijs stond erbij, Fl. 75,00 en ik was helemaal opgewonden, dit zou 'm worden, mijn lang en vurig gewenste pony. Dit bedrag had ik wel in mijn spaarpot en ik kon 'm kopen zonder dat ik geld van mijn ouders nodig had.
Er stond een telefoonnummer bij en ik ben dat telefoonnummer gaan na pluizen in het telefoonboek tot ik bij het adres kwam. Met de fiets daarheen getogen en na enige rondjes te hebben gereden zonder een pony aan te treffen ben ik weer huiswaarts gekeerd en heb al mijn moed verzameld en de verkoper gebeld.
Deze wist op grondige wijze mijn tere kinderzieltje te beschadigen door te zeggen; "Ja maar, das een foutje hoor, er had ponyhuid moeten staan".

Collegiaal leed...

Dit is weer een heerlijk 'lunchverhaal' opgetekend uit de mond van collega B.

Het is alweer jaren geleden dat collega B. bij de toenmalige afdeling Volkshuisvesting werkte. Hij werkte met twee andere collega's in een ruimte waar ook een loket voor het publiek inzake verhuiskosten gevestigd was en waar zij beurtelings de aangeschoven mensen hielpen. Collega B. is een zeer goedlachse kerel en dat werkte zeer aanstekelijk op de twee overige kerels en zij hadden het uitstekend naar hun zin zo op de kamer waar regelmatig lachsalvo's klonken.
Tot die ene dag dat de collega van B. 'aan de beurt' was de klant aan het loket te helpen. Uit het zicht van de klant maakte hij met duidelijke hand- en armbewegingen duidelijk dat het om een nogal flink uitgevallen vrouw ging. Nieuwsgierig geworden staken beiden heren hun hoofd om de hoek om te kijken of het echt 'zo erg' was. De collega van B. verschoot van kleur en spoedde zich schielijk naar het loket om de daar verschenen vrouw hartelijk te begroeten, het was namelijk zijn vrouw.
Van je collega's moet je het soms dus niet hebben...

Vallen en opstaan...

Ik zal zo'n jaar of acht of negen zijn geweest dat ik met mijn grote zwager B. mee ben geweest naar het paard van zijn vader. In die dagen was ik helemaal 'op' paarden. Ik zeurde mijn ouders helemaal gek om een pony voor mij te kopen en ik rekende alles wat mijn ouders aanschaften om in 'paarden'. Helaas zaten toendertijds zelfs paardrijlessen er niet in. Ik kan mij nog vaag herinneren dat het nieuwe orgel, wat mijn vader destijds aanschafte, door mij vakkundig net zo duur in aanschaf werd ingeschat als twaalf paarden...Dat ik nooit een groot rekenwonder ben geworden laat zich raden.
Ach ik dwaal af in mijmeringen....
Het paard stond in een weiland en was opgezadeld en nadat er op het beestje gereden was mocht ik erop zitten met het uitstappen. Nu was het paardje zeker niet de eerste de beste, het was een heuse arabische volbloed dat garant stond voor zeer veel temperament. Omdat ik met mijn voeten niet bij de stijgbeugels kon komen, had zwager B. mijn voeten in de leren riemen boven de stijgbeugels gedaan, zodat ik toch een beetje stevig in het zadel zat. Zo stapten wij samen voort met B. losjes ernaast lopend met de handen aan de teugels totdat we aan het eind van het weiland waren gekomen en we richting boerderij draaiden.
Het paard spitste de oren, rook schijnbaar de stal en ging er in uitgestrekte galop ervandoor. Ik had geen schijn van kans te blijven zitten en stuiterde bij de tweede galop al van het paard. Helaas was één voet door de leren riem heen geschoven en zo hing ik stuiterend onderste boven aan het zadel en zag ik mijn zwager steeds kleiner worden terwijl ik de hoeven langs mijn hoofd voelde razen.
Jaren later realiseerde ik mij pas hoe ontzettend veel geluk ik heb gehad. volgens mij heeft mijn zwager die dag zijn eerste grijze haren opgedaan. Hoewel ik dit voorval nooit aan mijn ouders heb verteld kreeg ik kort hierna mijn eerste echte paardrijles. Dat ik nog menigmaal ter aarde ben gestort zal duidelijk zijn maar nooit meer zo spectaculair als die eerste keer.

Verliefd op Erik...

Stel je eens voor, je bent dertien en gaat een week op kamp en daar ben je vreselijk -tot over de oren- verliefd geworden op Erik. Terwijl jij op kamp was zijn je ouders gestart met een verbouwing dus bij thuiskomst lopen er een aantal klussers rond. Helemaal vol van deze jongen, heb je het maar over één onderwerp: Erik, hoe geweldig, leuk, lief, ondeugend enz.

Ook tijdens de koffiepauze passeren de nodige anekdotes van je nieuwe vriendje en aangemoedigd door alle bijval laat je een foto van je prille vlam rondgaan. Het portret belandt bij een van de klussers die dan zegt: HÈ, DA'S ONZE ERIK!

Tja, dan wordt het een dertien jarige teveel, dan kun je alleen nog maar met een rood hoofd de kamer verlaten, dan komt het te dichtbij...

En met Erik? Die liefde was snel bekoelt. Ach meisjes van dertien.