Het warme weer brengt deze gedachten waarschijnlijk met zich mee want er komen allerhande vakantie verhalen naar boven. Deze maar eerst.
Het zal ergens in de 80er jaren zijn geweest dat ik met enige regelmaat richting Frankrijk zoefde om daar wat tijd door te brengen bij bevriende geitekaasmakers. Voor deze trip had ik een vriendinnetje uitgenodigd en gezamelijk met onze honden reden wij via België en Luxemburg richting Franse grens. So far so good. Deze trip zijn we overigens ook nog verdwaald en op een stuk circuit van Spa terechtgekomen maar dat is weer een heel ander verhaal...
Of het nu kwam doordat de ruiten erg waren beslagen door de honden of door onze, door de reis toch wel vermoeide, verschijning maar aan de Franse grens werden wij 'er uit gepikt'. Niks aan de hand zult u denken, paspoortje laten zien en karren maar weer. Niets is echter minder waar want wij werden geacht onze handbagage mee te nemen. De honden vingen feilloos onze zenuwachtige bewegingen op en begonnen druk te blaffen vooral naar de douaniers, die op hun beurt dit wel zeer verdacht vonden en de rest van de bagage ook wel wilden zien. In het gebouwtje aangekomen werden G. en ik onmiddelijk gescheiden en voordat ik door had wat er nu eigenlijk allemaal gebeurde, werd ik omringd door vervaarlijk uitziende grenswachters met echte geweren. In mijn allerbeste Frans, mij echt van geen kwaad bewust begreep ik dat er inmiddels bij G. drugs waren gevonden. Van G. kon ik me dat niet voorstellen en toen G. en ik even een moment elkaar zagen terwijl we ieder naar een andere ruimte werden gebracht begreep ik dat ze ergens onderin haar tas een klein (vergeten) zakje met groen spul hadden gevonden, brandnetelthee dus. Maar dat kon ze de grenswachters niet duidelijk maken. Pas een uur later toen de drugexpert was gearriveerd en met één snuif de wereld van -de trotse grenswachters die drugssmokkelaarsters aangehouden hadden- aan diggelen sloeg, mochten we verder, geen excuses voor het ons aangedane leed of kopje koffie om weer op verhaal te laten komen. G. en ik houden het er maar op dat ze zich te veel schaamden om ons weer onder ogen te komen.
Het zal ergens in de 80er jaren zijn geweest dat ik met enige regelmaat richting Frankrijk zoefde om daar wat tijd door te brengen bij bevriende geitekaasmakers. Voor deze trip had ik een vriendinnetje uitgenodigd en gezamelijk met onze honden reden wij via België en Luxemburg richting Franse grens. So far so good. Deze trip zijn we overigens ook nog verdwaald en op een stuk circuit van Spa terechtgekomen maar dat is weer een heel ander verhaal...
Of het nu kwam doordat de ruiten erg waren beslagen door de honden of door onze, door de reis toch wel vermoeide, verschijning maar aan de Franse grens werden wij 'er uit gepikt'. Niks aan de hand zult u denken, paspoortje laten zien en karren maar weer. Niets is echter minder waar want wij werden geacht onze handbagage mee te nemen. De honden vingen feilloos onze zenuwachtige bewegingen op en begonnen druk te blaffen vooral naar de douaniers, die op hun beurt dit wel zeer verdacht vonden en de rest van de bagage ook wel wilden zien. In het gebouwtje aangekomen werden G. en ik onmiddelijk gescheiden en voordat ik door had wat er nu eigenlijk allemaal gebeurde, werd ik omringd door vervaarlijk uitziende grenswachters met echte geweren. In mijn allerbeste Frans, mij echt van geen kwaad bewust begreep ik dat er inmiddels bij G. drugs waren gevonden. Van G. kon ik me dat niet voorstellen en toen G. en ik even een moment elkaar zagen terwijl we ieder naar een andere ruimte werden gebracht begreep ik dat ze ergens onderin haar tas een klein (vergeten) zakje met groen spul hadden gevonden, brandnetelthee dus. Maar dat kon ze de grenswachters niet duidelijk maken. Pas een uur later toen de drugexpert was gearriveerd en met één snuif de wereld van -de trotse grenswachters die drugssmokkelaarsters aangehouden hadden- aan diggelen sloeg, mochten we verder, geen excuses voor het ons aangedane leed of kopje koffie om weer op verhaal te laten komen. G. en ik houden het er maar op dat ze zich te veel schaamden om ons weer onder ogen te komen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten