Vallen en opstaan...

Ik zal zo'n jaar of acht of negen zijn geweest dat ik met mijn grote zwager B. mee ben geweest naar het paard van zijn vader. In die dagen was ik helemaal 'op' paarden. Ik zeurde mijn ouders helemaal gek om een pony voor mij te kopen en ik rekende alles wat mijn ouders aanschaften om in 'paarden'. Helaas zaten toendertijds zelfs paardrijlessen er niet in. Ik kan mij nog vaag herinneren dat het nieuwe orgel, wat mijn vader destijds aanschafte, door mij vakkundig net zo duur in aanschaf werd ingeschat als twaalf paarden...Dat ik nooit een groot rekenwonder ben geworden laat zich raden.
Ach ik dwaal af in mijmeringen....
Het paard stond in een weiland en was opgezadeld en nadat er op het beestje gereden was mocht ik erop zitten met het uitstappen. Nu was het paardje zeker niet de eerste de beste, het was een heuse arabische volbloed dat garant stond voor zeer veel temperament. Omdat ik met mijn voeten niet bij de stijgbeugels kon komen, had zwager B. mijn voeten in de leren riemen boven de stijgbeugels gedaan, zodat ik toch een beetje stevig in het zadel zat. Zo stapten wij samen voort met B. losjes ernaast lopend met de handen aan de teugels totdat we aan het eind van het weiland waren gekomen en we richting boerderij draaiden.
Het paard spitste de oren, rook schijnbaar de stal en ging er in uitgestrekte galop ervandoor. Ik had geen schijn van kans te blijven zitten en stuiterde bij de tweede galop al van het paard. Helaas was één voet door de leren riem heen geschoven en zo hing ik stuiterend onderste boven aan het zadel en zag ik mijn zwager steeds kleiner worden terwijl ik de hoeven langs mijn hoofd voelde razen.
Jaren later realiseerde ik mij pas hoe ontzettend veel geluk ik heb gehad. volgens mij heeft mijn zwager die dag zijn eerste grijze haren opgedaan. Hoewel ik dit voorval nooit aan mijn ouders heb verteld kreeg ik kort hierna mijn eerste echte paardrijles. Dat ik nog menigmaal ter aarde ben gestort zal duidelijk zijn maar nooit meer zo spectaculair als die eerste keer.