kleine wasjes grote wasjes...

Het zal zo anno 1978 zijn geweest dat ik in een studentenhuis in Utrecht aan de Adelaarstraat een prachtige diepe werkkast bewoonde. Er kon precies een bed van 1,90m klem in staan met over het voeteneind een brede plank wat als bureau diende. Als verwarming diende een smalle pannenwarmhouder die normaal naast een fornuis hoorde te staan. Als gevolg hiervan kon het lang koud blijven want de gasvlam was op 1 meter hoogte en eerst moest dus de rest van de (hoge) kast verwarmd worden alvorens het op zitniveau aangenaam werd. Om het geheel af te maken had ik een prachtig uitzicht door een plastic koepelraampje van 0,30 cm x 0,50 cm welke op de schuine dakwand was geplaatst. Als ik op mijn tenen ging staan kon ik de daken aan de overkant zien. Denk nu niet dat ik dit schrijf om mijn situatie te beklagen want dat is beslist niet waar. Ik was heel blij met deze eigen stek en heb er de leukste avonturen beleefd waar ik misschien nog wel meer over zal loslaten. Dit verhaal gaat eigenlijk niet zozeer om mijzelf alswel om mijn toenmalige buurman F. genaamd. Een stuurse blonde jongen die iets van pedagogiek studeerde maar die vreselijke boerse omgangsvormen had. Als 17 jarige tussen deze studenten heb ik mijn ogen uitgekeken wat deze bollebozen allemaal aan 'domme' zaken uithaalden. Maar goed mijn blonde buurman had wekelijks een wasje welke hij niet meenam naar zijn moeder. Dit wasje werd elke week op zondag demonstratief opgehangen en bestond uit drie of vier condooms. Iets waar ik toen al van gruwelde en waar ik nu van denk dat het waarschijnlijk eigenlijk alleen maar diende om aan alle andere bewoners te laten zien dat hij wekelijks scoorde.
Rare jongen die F.

Vakantieleed...

Het warme weer brengt deze gedachten waarschijnlijk met zich mee want er komen allerhande vakantie verhalen naar boven. Deze maar eerst.
Het zal ergens in de 80er jaren zijn geweest dat ik met enige regelmaat richting Frankrijk zoefde om daar wat tijd door te brengen bij bevriende geitekaasmakers. Voor deze trip had ik een vriendinnetje uitgenodigd en gezamelijk met onze honden reden wij via België en Luxemburg richting Franse grens. So far so good. Deze trip zijn we overigens ook nog verdwaald en op een stuk circuit van Spa terechtgekomen maar dat is weer een heel ander verhaal...

Of het nu kwam doordat de ruiten erg waren beslagen door de honden of door onze, door de reis toch wel vermoeide, verschijning maar aan de Franse grens werden wij 'er uit gepikt'. Niks aan de hand zult u denken, paspoortje laten zien en karren maar weer. Niets is echter minder waar want wij werden geacht onze handbagage mee te nemen. De honden vingen feilloos onze zenuwachtige bewegingen op en begonnen druk te blaffen vooral naar de douaniers, die op hun beurt dit wel zeer verdacht vonden en de rest van de bagage ook wel wilden zien. In het gebouwtje aangekomen werden G. en ik onmiddelijk gescheiden en voordat ik door had wat er nu eigenlijk allemaal gebeurde, werd ik omringd door vervaarlijk uitziende grenswachters met echte geweren. In mijn allerbeste Frans, mij echt van geen kwaad bewust begreep ik dat er inmiddels bij G. drugs waren gevonden. Van G. kon ik me dat niet voorstellen en toen G. en ik even een moment elkaar zagen terwijl we ieder naar een andere ruimte werden gebracht begreep ik dat ze ergens onderin haar tas een klein (vergeten) zakje met groen spul hadden gevonden, brandnetelthee dus. Maar dat kon ze de grenswachters niet duidelijk maken. Pas een uur later toen de drugexpert was gearriveerd en met één snuif de wereld van -de trotse grenswachters die drugssmokkelaarsters aangehouden hadden- aan diggelen sloeg, mochten we verder, geen excuses voor het ons aangedane leed of kopje koffie om weer op verhaal te laten komen. G. en ik houden het er maar op dat ze zich te veel schaamden om ons weer onder ogen te komen.

Ontboezemingen...

In het kader van 'collegiale MEM' kan ik vandaag de volgende toevoegen. Aan de lunchtafel vandaag hoorde ik een anekdote over een wesp en meteen had ik mijn oren gespitst. Mijn college L. geneerde zich nog een beetje voor haar verhaal maar stak uiteindelijk dan toch van wal:
Enkele jaren geleden zat zij met haar gezin heerlijk te recreeren op een druk bezet terras (L. zit altijd in trendy hotspots). Eerlijk is eerlijk L. mag er wezen, een prachtige en altijd lekker geurende meid die wel van een beetje uitdagen houdt en graag goed gekleed gaat. Zo ook die dag, genietend van de zon en haar smetteloze witte spannende outfit dacht een passerende wesp een goddelijke, met nectar gevulde bloem te ruiken. Zonder aarzeling zette de wesp in op het plekje diep in haar decolleté en nam een snoekduik. Collega L. niet van dit soort fratsen gediend en panisch benauwd voor alle insecten vooral stekende, bedacht zich geen moment en trok het schaarse stukje textiel, welke haar boezem bedekte, zonder aarzeling met een ruk over het hoofd. Dat zij daarmee voor een spectaculaire 'lifeshow' op het terras zorgde kun je wel raden.
Helaas voor L. baatte de stripteaseact niet en werd zij door de (ernstig teleurgestelde) wesp precies tussen haar twee borsten gestoken. Hierbij liet de wesp jammerlijk het leven en L. kon aan de bak op de kermis als de unieke vrouw met drie borsten.

Over een pijnlijke MEM gesproken...

jeugd trauma...

"pony te koop"
Dat is wat ik, toen ik een jaar of 9 was, zag staan in het locale sufferdje tussen de advertenties onder het kopje "dieren te koop aangeboden".
De vraagprijs stond erbij, Fl. 75,00 en ik was helemaal opgewonden, dit zou 'm worden, mijn lang en vurig gewenste pony. Dit bedrag had ik wel in mijn spaarpot en ik kon 'm kopen zonder dat ik geld van mijn ouders nodig had.
Er stond een telefoonnummer bij en ik ben dat telefoonnummer gaan na pluizen in het telefoonboek tot ik bij het adres kwam. Met de fiets daarheen getogen en na enige rondjes te hebben gereden zonder een pony aan te treffen ben ik weer huiswaarts gekeerd en heb al mijn moed verzameld en de verkoper gebeld.
Deze wist op grondige wijze mijn tere kinderzieltje te beschadigen door te zeggen; "Ja maar, das een foutje hoor, er had ponyhuid moeten staan".

Collegiaal leed...

Dit is weer een heerlijk 'lunchverhaal' opgetekend uit de mond van collega B.

Het is alweer jaren geleden dat collega B. bij de toenmalige afdeling Volkshuisvesting werkte. Hij werkte met twee andere collega's in een ruimte waar ook een loket voor het publiek inzake verhuiskosten gevestigd was en waar zij beurtelings de aangeschoven mensen hielpen. Collega B. is een zeer goedlachse kerel en dat werkte zeer aanstekelijk op de twee overige kerels en zij hadden het uitstekend naar hun zin zo op de kamer waar regelmatig lachsalvo's klonken.
Tot die ene dag dat de collega van B. 'aan de beurt' was de klant aan het loket te helpen. Uit het zicht van de klant maakte hij met duidelijke hand- en armbewegingen duidelijk dat het om een nogal flink uitgevallen vrouw ging. Nieuwsgierig geworden staken beiden heren hun hoofd om de hoek om te kijken of het echt 'zo erg' was. De collega van B. verschoot van kleur en spoedde zich schielijk naar het loket om de daar verschenen vrouw hartelijk te begroeten, het was namelijk zijn vrouw.
Van je collega's moet je het soms dus niet hebben...

Vallen en opstaan...

Ik zal zo'n jaar of acht of negen zijn geweest dat ik met mijn grote zwager B. mee ben geweest naar het paard van zijn vader. In die dagen was ik helemaal 'op' paarden. Ik zeurde mijn ouders helemaal gek om een pony voor mij te kopen en ik rekende alles wat mijn ouders aanschaften om in 'paarden'. Helaas zaten toendertijds zelfs paardrijlessen er niet in. Ik kan mij nog vaag herinneren dat het nieuwe orgel, wat mijn vader destijds aanschafte, door mij vakkundig net zo duur in aanschaf werd ingeschat als twaalf paarden...Dat ik nooit een groot rekenwonder ben geworden laat zich raden.
Ach ik dwaal af in mijmeringen....
Het paard stond in een weiland en was opgezadeld en nadat er op het beestje gereden was mocht ik erop zitten met het uitstappen. Nu was het paardje zeker niet de eerste de beste, het was een heuse arabische volbloed dat garant stond voor zeer veel temperament. Omdat ik met mijn voeten niet bij de stijgbeugels kon komen, had zwager B. mijn voeten in de leren riemen boven de stijgbeugels gedaan, zodat ik toch een beetje stevig in het zadel zat. Zo stapten wij samen voort met B. losjes ernaast lopend met de handen aan de teugels totdat we aan het eind van het weiland waren gekomen en we richting boerderij draaiden.
Het paard spitste de oren, rook schijnbaar de stal en ging er in uitgestrekte galop ervandoor. Ik had geen schijn van kans te blijven zitten en stuiterde bij de tweede galop al van het paard. Helaas was één voet door de leren riem heen geschoven en zo hing ik stuiterend onderste boven aan het zadel en zag ik mijn zwager steeds kleiner worden terwijl ik de hoeven langs mijn hoofd voelde razen.
Jaren later realiseerde ik mij pas hoe ontzettend veel geluk ik heb gehad. volgens mij heeft mijn zwager die dag zijn eerste grijze haren opgedaan. Hoewel ik dit voorval nooit aan mijn ouders heb verteld kreeg ik kort hierna mijn eerste echte paardrijles. Dat ik nog menigmaal ter aarde ben gestort zal duidelijk zijn maar nooit meer zo spectaculair als die eerste keer.

Verliefd op Erik...

Stel je eens voor, je bent dertien en gaat een week op kamp en daar ben je vreselijk -tot over de oren- verliefd geworden op Erik. Terwijl jij op kamp was zijn je ouders gestart met een verbouwing dus bij thuiskomst lopen er een aantal klussers rond. Helemaal vol van deze jongen, heb je het maar over één onderwerp: Erik, hoe geweldig, leuk, lief, ondeugend enz.

Ook tijdens de koffiepauze passeren de nodige anekdotes van je nieuwe vriendje en aangemoedigd door alle bijval laat je een foto van je prille vlam rondgaan. Het portret belandt bij een van de klussers die dan zegt: HÈ, DA'S ONZE ERIK!

Tja, dan wordt het een dertien jarige teveel, dan kun je alleen nog maar met een rood hoofd de kamer verlaten, dan komt het te dichtbij...

En met Erik? Die liefde was snel bekoelt. Ach meisjes van dertien.

Buuf in de bocht...

Ongeveer 15 jaar geleden was er in het mooie Houten slechts één pin automaat. Dat was het apparaat bij het treinstation, aan de kant van de loketten. Doordat er maar één apparaat was, was het altijd errug druk met 'pinners'. Op die bewuste dag, vijftien jaar geleden, bedacht zij zich op het allerlaatste moment dat er nog geld 'geflappetapt' moest worden. Op naar het apparaat waar zij niet de enige bleek te zijn want er stond een lange rij van minstens 10 wachtenden voor haar. Tja, en zo stond ze daar tijdens het wachten een beetje te dagdromen. Plotseling was ze aan de beurt en inmiddels stonden er al weer 10 wachtenden achter haar.......
Ze had de pas in de aanslag om hem in het apparaat te stoppen, tot er uit het niets een stem kwam die zei " mevrouw, kunt u mij horen?" . "Huh", dacht de buuf, "hoor ik dat nou goed? Ze nemen me vast in het ootje, ik stop lekker m'n pas in het ding en doe of ik niets hoor......."
En weer hoorde ze een stem, ditmaal nog duidelijker: " MEVROUW KUNT U MIJ HOREN?" Dit kon ze niet meer negeren en ze besloot zich over te geven en te accepteren dat het blijkbaar een pratende flappentap was. Ze boog voorover, hield haar hoofd schuin en richtte haar oor daar waar het geluid vandaan kwam. "MEVROUW HALLLOOO!!!" Ze boog zich nog verder en dacht ietwat beschaamd "dat moet mij weer overkomen" . Nu kon ze ook de andere wachtenden zien en ze begon zachtjes terug te praten tegen het apparaat" Ja, ik kan u horen..."
Toen zei het apparaat: " kunt u die jongen achter u even roepen?" De buuf keek naar de jongen achter haar en zei: " hij wil jou even spreken" En liep "verdwaasd en zonder geld weg er van overtuigd dat 'candid camera' bezig was haar een poets te bakken..............

Toen de jongen erbij werd geroepen 'viel het kwartje' pas bij de buuf. Blijkbaar was er een storing geweest en had de 'geroepen' jongen middels een intercom zijn beklag gedaan. Blijkbaar werd er 'op afstand' een en ander rechtgezet.
En de buuf maar denken dat ze op de TV zou komen bij bananasplit.

Elk huisje heeft haar kruisje...

Het is al zeker twaalf jaar geleden dat ik op een mooie zaterdagochtend in ons vorige huis naar buiten zat te kijken. Daar zag ik, in alle vroegte, de toenmalige bovenbuurvrouw richting brievenbus scharrelen om daar het ochtendkrantje te pakken. Op zich een heel normaal beeld, niets schokkends of raars. Toch keek ze ietwat schielijk om haar heen en op dat moment werd mijn belangstelling gewekt. Zij was duidelijk net uit bed en had gauw een t-shirt over haar hoofd getrokken en een onderbroek blindelings aangeschoten. Naast dat ze niet geheel gekleed was klopte er nog iets niet aan dat beeld. Ik had al een kopje koffie op en merkte toen op dat ze haar slipje binnenstebuiten droeg wat op zich ook eigenlijk niet zo bijzonder is ware het niet dat er aan de buitenkant een inlegkruisje 'prijkte'.

Pa's MEM

Een klein artikeltje in de krant over een 84 jarige man die een ravage veroorzaakt had tijdens een parkeermanoeuvre doordat hij het rempedaal van de auto verwisselde met het gaspedaal, doet mij denken aan een soortgelijk avontuur van mijn vader zaliger. Het zal zo'n vier jaar geleden zijn dat mijn vader zich tussen neus en lippen door liet ontvallen dat hij een klein ongelukje had gehad. Eigenlijk wilde hij het helemaal niet vertellen want hij schaamde zich er nogal voor. Hij had immers al 60 jaar praktisch schadevrij gereden en was nu, vanwege een oogkwaal, aangewezen op een scootmobiel. Nog hoor ik de verontwaardiging in zijn stem toen hij hoorde dat hij op 'scootmobielrijles' moest en wat was hij, terecht, kwaad toen bij aflevering van de scootmobiel bemerkte dat, de toch al zeer beperkte snelheid, was afgeknepen tot slechts 8 km per uur. "Ík ben geen kleine jongen meer!" had hij 'not amused' geschreven in een brief aan de burgemeester welke overigens wel resultaat opleverde want binnen no time was daar de monteur die de scootmobiel op wel 16 kilometer per uur afstelde, een significant verschil. Maar goed ik dwaal af...

Het ongelukje van mijn vader...
In die tijd bewoonde hij een flat met beneden op de begane grond kelderboxen. In een van de kelderboxen had hij zijn scootmobiel gestald. Zijn box lag recht tegenover de ingang naar de kelderboxen aan het eind van een 10 meter lange gang. Op deze bewuste morgen had hij net wat boodschappen gedaan en had hij de toegangsdeur naar de boxruimtes geopend en wilde hij rustig, als gebruikelijk, naar zijn box toe rijden. Naar eigen zeggen was hij met zijn gedachten nog een beetje bij de boodschappen, hoe dan ook, mijn vader had verzuimd de scootmobiel in de laagste versnelling te zetten wat het volgende resultaat gaf.
Nu moet ik eerst even kwijt dat mijn vader erg goed beeldend kon vertellen en ik absoluut onbedoeld onbedaarlijk heb moeten lachen tijdens zijn relaas. Hier, bij benadering, mijn interpretatie van zijn ongelukje. Hij reed van 0 tot 16 km in 2 seconden accelererend op de achterwielen, zijn lange grijze haren en sjaal wapperend achter zich aan, pijp in de mondhoek gedrukt en totaal verbijsterd, niet bij machte om de rem te grijpen. Hij kwam pas tot stilstand nadat hij zijn eigen boxdeur ruim was gepasseerd. Laat het duidelijk zijn, hierbij was de kelderdeur dan jammerlijk gehalveerd (met een beetje fantasie kon je het profiel van ‘zittende man met pijp’ nog herkennen) maar de scootmobiel heeft zich kranig gehouden, enkel het stuur was wat ontwricht.
En mijn vader hoor ik je vragen?
Mijn vader had veel geluk, slechts zijn ego liep een deukje op.

Van Z. in de bocht...

Hier weer een MEM uit eerste hand. Het betreft een zwemavontuur van zo'n drie jaar geleden. In die dagen was ik enkele dagen per week 'sochtends van 07.00 tot 07.30 uur met enkele collega's te vinden in het zwembad Den hommel in Utrecht.
Zo ook die gedenkwaardige ochtend in februari. Het was erg koud en op dat tijdstip nog erg donker. Hoewel ik er al een hele fiets tocht op had zitten van Houten naar Utrecht, was ik toch nog niet helemaal bij.
Terwijl ik mijn fiets bij het zwembad op slot zette, zag ik naast mij een paar blote voeten in badslippers en harige benen met daarboven een man met een lange donkerkleurige duffelse jas verschijnen. "Het praatte" tegen mij maar ik vond het zo bizar dat ik alleen maar het alarmsein "POTLOODVENTER" in al mijn vezels voelde. Ik pakte mijn spullen en zette er stevig lopend de sokken in richting zwembadgebouw alwaar ik meer 'wachtenden' bespeurde. De 'potloodventer' liet het er echter niet bij zitten en zette de achtervolging in en bleef aanhouden. Bijna door blinde paniek overvallen stortte in mij in de armen van collega B. die vervolgens mijn achtervolger vriendelijk begroette met "goedemorgen wethouder". Toen pas herkende ik in de rood aangelopen en zwaar hijgende man de toenmalige wethouder van Z. Hij was één van de vaste vroege zwemmers maar had zijn abonnement thuis gelaten en vroeg me dus, bij herhaling, of hij op mijn zwemkaart mee naar binnen mocht...

MEM met Bas door R...

Ik heb mijn leven de revue laten passeren en kom tot de ontdekking dat ik verschillende heb gehad……Gelukkig heelt tijd alle wonden, maar terugdenkend zijn er wel een paar hilarische momenten geweest. Hilarisch natuurlijk alleen achteraf, op het moment suprème was het “om door de grond te zakken”.
Ik zal om mee te beginnen over een dagje aan het strand van een jaar of 13 geleden vertellen.
Wij hadden nog geen kinderen, maar wij hadden een hond…….die wij beschouwden als ons kind. Deze hond heette Bas. Een mechelse herder. Zoooo lief maar ook zooo ondeugend. Als Bas het kon beramen, sliep hij tussen ons in.
Regelmatig werden wij wakker op de rand van het bed, koud, stijf en in verwarring…….ons bed is toch groot genoeg?? Opzij kijkend, zagen wij Bas op zijn rug liggen met de poten in de lucht. Hij keek je dan aan met die bruine ogen en opengeklapte, naar buiten hangende wangen van “ WAT????”

Nodeloos te zeggen dat hij een groot Ego had……
Op een mooie zondag, waarschijnlijk ook de eerste van het jaar, besloten we in de auto te stappen en met ons kind naar Scheveningen te rijden om daar lekker met hem te gaan wandelen langs het strand, dat zou ons “ poepie” wel leuk vinden.
Bas was ( meestal) gehoorzaam en kon ook makkelijk los over het strand lopen.

Na een half uur gelopen te hebben, keken wij eens achterom waar onze kameraad bleef. Een stukje terug was er commotie met als middelpunt : Bas.
Er zat daar een verliefd jong stelletje op het zand tegen elkaar aan geschurkt, Bas had eens aan dat “ stelletje” staan ruiken. Het stel ging zo in elkaar op dat zij hem niet opmerkten.
Bas vond ze wel lief, maar vond dat ze een vreemd luchtje bij zich droegen. Derhalve besloot hij maar zijn eigen luchtje bij hun achter te laten en tilde z’n poot op tegen het mannetje van het stel. Die voelde zich langzaam warm worden ( en niet van binnen, door zn vriendinnetje)

Mijn echtgenoot was inmiddels bij hun gearriveerd en bood aan om de stomerij kosten te betalen. Het mannetje was namelijk “ not amused” Wat begrijpelijk is. Gelukkig kreeg het vrouwtje de slappe lach en kon zij hem zover krijgen om de humor van het verhaal in te zien.

En ik……………….????
Ik slenterde verder langs de kustlijn en deed of ik er niet bij hoorde…………

R.

Fahren, fahren auf die autobahn...

Tja, je bent jong en wil op vakantie, dan ga je toch gewoon! Zo gezegd, zo gedaan en werd er met een otootje richting oosterburen gereden. Collega S., (ja die weer :-) en vriendin met een hoop lol die, ongehinderd door ook maar enige kennis van de Duitse taal, toch daar kwamen waar ze wilden zijn. Misschien waren ze dan wel jong maar uit een ei kwamen ze zeker niet want elke keer als ze het otootje parkeerden in een Duitse stad dan schreven ze de straatnaam op een papiertje om zo weer het voertuig terug te kunnen vinden. Niet dat ze het eigenlijk nodig hadden want ze vonden eigenlijk altijd het autootje op eigen 'kracht' terug. Het zal zo'n beetje aan het eind van de vakantie zijn geweest dat de prille dames na een uitgebreid stedelijk bezoek weer het voertuig wilden opzoeken. Jammergenoeg kwamen de dames er deze keer niet uit en moest het papiertje met straatnaam er aan te pas komen. De dames klampten een Deutsche Polizist aan en begonnen aan hun charme offensief om de diender met handen en voeten duidelijk te maken dat ze hun voertuig zochten en dat het otootje in de straat op het papiertje moest staan. De agent schoot bij het lezen van de straatnaam onbedaarlijk in de lach, op het papiertje stond namelijk "einbahnstrasse".

En de meisjes zochten nog lang en lacherig...

Om je te bescheuren...

Dit pijnmomentje speelt zich af tijdens een mooie zomerdag, nog niet zo lang geleden.
Het was een van de eerste echt zonnige dagen en ik dacht een lekkere zomerse outfit aan te trekken. Ik koos die ochtend een mooie witte blouse en een hele lekkere dunne witte driekwartbroek die, terwijl ik deze aantrok al gelijk lekker zat. Ik dacht nog; 'fantastisch ik ben afgevallen want vorig jaar zat ie een stuk strakker!'
Zo reisde ik, met een glimlach van oor tot oor, van Houten naar Utrecht en ontving ik in alle vroegte al enkele mensen die in een 'gezond weer op oranje caravan' de (fysieke)gezondheid van Kanaleneilanders wilden monitoren. Nadat ik deze mensen wegwijs had gemaakt op onze werlplek, kwam net collega S. binnenlopen. S. knipperde een aantal keren met haar ogen en dacht dat haar lenzen nog niet goed zaten maar ze was toch niet geheel gerust op wat zij zag en zei; 'goh, het lijkt wel of je uit je broek bent gescheurd!' Waarop ik schielijk naar mijn kruis tastte en constateerde dat de broek van de rits tot aan de tailleband was gescheurd. Dit verklaarde tevens waarom de broek zo lekker luchtig had gezeten. Een heerlijke schaterbui volgde en niet lang daarna een rood hoofd want zou de uitslag van het geestelijk welbevinden van Kanaleneilanders door mijn 'luchtige' optreden niet beïnvloed worden?
Inmiddels kwamen er al meer collega's binnen en stroomden de bezoekers van het sspreekuur al door de voordeur naar binnen.
Een vrolijk gekleurde sjaal bracht uitkomst en werd kunstig om de billen geknoopt. Zo kon ik met opgeheven hoofd toch de werkplek verlaten en zonder al te veel opschudding op de openbare weg te veroorzaken.


Zoiets als deze foto, maar dan minder schattig....

Manneke pis...

Collega H., die helemaal niet bij de eerder genoemde lunch aanwezig was, klapte zonder enige terughoudenheid 'uit de school' met het volgende verhaal.

Het speelt zich af na een lange intercontinentale vlucht waarbij collega H. ingeklemd had gezeten in het middelste gedeelte van het toestel tussen twee medepassagiers. Na dus acht uren opgevouwen te hebben gezeten en zich gelaafd en gevoed te hebben met het bekende vliegtuigvoedsel, kwam het moment dat er eindelijk uitgestapt kon worden. Al deze bewegingen maakten het lijf van H. goed wakker en het borrelde en bruiste 'down under' dat het een lieve lust was. H., niet echt meer zo heel piepjong, had enige problemen met de prostaat en voelde flinke aandrang te plassen. Zo schoot hij na de landing het eerste de beste toilet in om zich te kunnen ontlasten. Het was een ruim toilet met een flinke rij urinoirs die bijna allemaal bezet waren, H. sprintte naar een lege plek en helemaal door geluk overmand dat hij tijdig het urinoir had bereikt, verslapten voor een moment alle spieren zodat er een ware kakafonie aan klanken secondenlang echoëden in het verder kale toilet. Schielijk knoopte H. zijn broek dicht, schoot blozend langs de andere bezoekers, waste zijn handen in onschuld en verliet de ruimte met neutrale blik.