Buuf in de bocht...

Ongeveer 15 jaar geleden was er in het mooie Houten slechts één pin automaat. Dat was het apparaat bij het treinstation, aan de kant van de loketten. Doordat er maar één apparaat was, was het altijd errug druk met 'pinners'. Op die bewuste dag, vijftien jaar geleden, bedacht zij zich op het allerlaatste moment dat er nog geld 'geflappetapt' moest worden. Op naar het apparaat waar zij niet de enige bleek te zijn want er stond een lange rij van minstens 10 wachtenden voor haar. Tja, en zo stond ze daar tijdens het wachten een beetje te dagdromen. Plotseling was ze aan de beurt en inmiddels stonden er al weer 10 wachtenden achter haar.......
Ze had de pas in de aanslag om hem in het apparaat te stoppen, tot er uit het niets een stem kwam die zei " mevrouw, kunt u mij horen?" . "Huh", dacht de buuf, "hoor ik dat nou goed? Ze nemen me vast in het ootje, ik stop lekker m'n pas in het ding en doe of ik niets hoor......."
En weer hoorde ze een stem, ditmaal nog duidelijker: " MEVROUW KUNT U MIJ HOREN?" Dit kon ze niet meer negeren en ze besloot zich over te geven en te accepteren dat het blijkbaar een pratende flappentap was. Ze boog voorover, hield haar hoofd schuin en richtte haar oor daar waar het geluid vandaan kwam. "MEVROUW HALLLOOO!!!" Ze boog zich nog verder en dacht ietwat beschaamd "dat moet mij weer overkomen" . Nu kon ze ook de andere wachtenden zien en ze begon zachtjes terug te praten tegen het apparaat" Ja, ik kan u horen..."
Toen zei het apparaat: " kunt u die jongen achter u even roepen?" De buuf keek naar de jongen achter haar en zei: " hij wil jou even spreken" En liep "verdwaasd en zonder geld weg er van overtuigd dat 'candid camera' bezig was haar een poets te bakken..............

Toen de jongen erbij werd geroepen 'viel het kwartje' pas bij de buuf. Blijkbaar was er een storing geweest en had de 'geroepen' jongen middels een intercom zijn beklag gedaan. Blijkbaar werd er 'op afstand' een en ander rechtgezet.
En de buuf maar denken dat ze op de TV zou komen bij bananasplit.

Elk huisje heeft haar kruisje...

Het is al zeker twaalf jaar geleden dat ik op een mooie zaterdagochtend in ons vorige huis naar buiten zat te kijken. Daar zag ik, in alle vroegte, de toenmalige bovenbuurvrouw richting brievenbus scharrelen om daar het ochtendkrantje te pakken. Op zich een heel normaal beeld, niets schokkends of raars. Toch keek ze ietwat schielijk om haar heen en op dat moment werd mijn belangstelling gewekt. Zij was duidelijk net uit bed en had gauw een t-shirt over haar hoofd getrokken en een onderbroek blindelings aangeschoten. Naast dat ze niet geheel gekleed was klopte er nog iets niet aan dat beeld. Ik had al een kopje koffie op en merkte toen op dat ze haar slipje binnenstebuiten droeg wat op zich ook eigenlijk niet zo bijzonder is ware het niet dat er aan de buitenkant een inlegkruisje 'prijkte'.

Pa's MEM

Een klein artikeltje in de krant over een 84 jarige man die een ravage veroorzaakt had tijdens een parkeermanoeuvre doordat hij het rempedaal van de auto verwisselde met het gaspedaal, doet mij denken aan een soortgelijk avontuur van mijn vader zaliger. Het zal zo'n vier jaar geleden zijn dat mijn vader zich tussen neus en lippen door liet ontvallen dat hij een klein ongelukje had gehad. Eigenlijk wilde hij het helemaal niet vertellen want hij schaamde zich er nogal voor. Hij had immers al 60 jaar praktisch schadevrij gereden en was nu, vanwege een oogkwaal, aangewezen op een scootmobiel. Nog hoor ik de verontwaardiging in zijn stem toen hij hoorde dat hij op 'scootmobielrijles' moest en wat was hij, terecht, kwaad toen bij aflevering van de scootmobiel bemerkte dat, de toch al zeer beperkte snelheid, was afgeknepen tot slechts 8 km per uur. "Ík ben geen kleine jongen meer!" had hij 'not amused' geschreven in een brief aan de burgemeester welke overigens wel resultaat opleverde want binnen no time was daar de monteur die de scootmobiel op wel 16 kilometer per uur afstelde, een significant verschil. Maar goed ik dwaal af...

Het ongelukje van mijn vader...
In die tijd bewoonde hij een flat met beneden op de begane grond kelderboxen. In een van de kelderboxen had hij zijn scootmobiel gestald. Zijn box lag recht tegenover de ingang naar de kelderboxen aan het eind van een 10 meter lange gang. Op deze bewuste morgen had hij net wat boodschappen gedaan en had hij de toegangsdeur naar de boxruimtes geopend en wilde hij rustig, als gebruikelijk, naar zijn box toe rijden. Naar eigen zeggen was hij met zijn gedachten nog een beetje bij de boodschappen, hoe dan ook, mijn vader had verzuimd de scootmobiel in de laagste versnelling te zetten wat het volgende resultaat gaf.
Nu moet ik eerst even kwijt dat mijn vader erg goed beeldend kon vertellen en ik absoluut onbedoeld onbedaarlijk heb moeten lachen tijdens zijn relaas. Hier, bij benadering, mijn interpretatie van zijn ongelukje. Hij reed van 0 tot 16 km in 2 seconden accelererend op de achterwielen, zijn lange grijze haren en sjaal wapperend achter zich aan, pijp in de mondhoek gedrukt en totaal verbijsterd, niet bij machte om de rem te grijpen. Hij kwam pas tot stilstand nadat hij zijn eigen boxdeur ruim was gepasseerd. Laat het duidelijk zijn, hierbij was de kelderdeur dan jammerlijk gehalveerd (met een beetje fantasie kon je het profiel van ‘zittende man met pijp’ nog herkennen) maar de scootmobiel heeft zich kranig gehouden, enkel het stuur was wat ontwricht.
En mijn vader hoor ik je vragen?
Mijn vader had veel geluk, slechts zijn ego liep een deukje op.

Van Z. in de bocht...

Hier weer een MEM uit eerste hand. Het betreft een zwemavontuur van zo'n drie jaar geleden. In die dagen was ik enkele dagen per week 'sochtends van 07.00 tot 07.30 uur met enkele collega's te vinden in het zwembad Den hommel in Utrecht.
Zo ook die gedenkwaardige ochtend in februari. Het was erg koud en op dat tijdstip nog erg donker. Hoewel ik er al een hele fiets tocht op had zitten van Houten naar Utrecht, was ik toch nog niet helemaal bij.
Terwijl ik mijn fiets bij het zwembad op slot zette, zag ik naast mij een paar blote voeten in badslippers en harige benen met daarboven een man met een lange donkerkleurige duffelse jas verschijnen. "Het praatte" tegen mij maar ik vond het zo bizar dat ik alleen maar het alarmsein "POTLOODVENTER" in al mijn vezels voelde. Ik pakte mijn spullen en zette er stevig lopend de sokken in richting zwembadgebouw alwaar ik meer 'wachtenden' bespeurde. De 'potloodventer' liet het er echter niet bij zitten en zette de achtervolging in en bleef aanhouden. Bijna door blinde paniek overvallen stortte in mij in de armen van collega B. die vervolgens mijn achtervolger vriendelijk begroette met "goedemorgen wethouder". Toen pas herkende ik in de rood aangelopen en zwaar hijgende man de toenmalige wethouder van Z. Hij was één van de vaste vroege zwemmers maar had zijn abonnement thuis gelaten en vroeg me dus, bij herhaling, of hij op mijn zwemkaart mee naar binnen mocht...

MEM met Bas door R...

Ik heb mijn leven de revue laten passeren en kom tot de ontdekking dat ik verschillende heb gehad……Gelukkig heelt tijd alle wonden, maar terugdenkend zijn er wel een paar hilarische momenten geweest. Hilarisch natuurlijk alleen achteraf, op het moment suprème was het “om door de grond te zakken”.
Ik zal om mee te beginnen over een dagje aan het strand van een jaar of 13 geleden vertellen.
Wij hadden nog geen kinderen, maar wij hadden een hond…….die wij beschouwden als ons kind. Deze hond heette Bas. Een mechelse herder. Zoooo lief maar ook zooo ondeugend. Als Bas het kon beramen, sliep hij tussen ons in.
Regelmatig werden wij wakker op de rand van het bed, koud, stijf en in verwarring…….ons bed is toch groot genoeg?? Opzij kijkend, zagen wij Bas op zijn rug liggen met de poten in de lucht. Hij keek je dan aan met die bruine ogen en opengeklapte, naar buiten hangende wangen van “ WAT????”

Nodeloos te zeggen dat hij een groot Ego had……
Op een mooie zondag, waarschijnlijk ook de eerste van het jaar, besloten we in de auto te stappen en met ons kind naar Scheveningen te rijden om daar lekker met hem te gaan wandelen langs het strand, dat zou ons “ poepie” wel leuk vinden.
Bas was ( meestal) gehoorzaam en kon ook makkelijk los over het strand lopen.

Na een half uur gelopen te hebben, keken wij eens achterom waar onze kameraad bleef. Een stukje terug was er commotie met als middelpunt : Bas.
Er zat daar een verliefd jong stelletje op het zand tegen elkaar aan geschurkt, Bas had eens aan dat “ stelletje” staan ruiken. Het stel ging zo in elkaar op dat zij hem niet opmerkten.
Bas vond ze wel lief, maar vond dat ze een vreemd luchtje bij zich droegen. Derhalve besloot hij maar zijn eigen luchtje bij hun achter te laten en tilde z’n poot op tegen het mannetje van het stel. Die voelde zich langzaam warm worden ( en niet van binnen, door zn vriendinnetje)

Mijn echtgenoot was inmiddels bij hun gearriveerd en bood aan om de stomerij kosten te betalen. Het mannetje was namelijk “ not amused” Wat begrijpelijk is. Gelukkig kreeg het vrouwtje de slappe lach en kon zij hem zover krijgen om de humor van het verhaal in te zien.

En ik……………….????
Ik slenterde verder langs de kustlijn en deed of ik er niet bij hoorde…………

R.

Fahren, fahren auf die autobahn...

Tja, je bent jong en wil op vakantie, dan ga je toch gewoon! Zo gezegd, zo gedaan en werd er met een otootje richting oosterburen gereden. Collega S., (ja die weer :-) en vriendin met een hoop lol die, ongehinderd door ook maar enige kennis van de Duitse taal, toch daar kwamen waar ze wilden zijn. Misschien waren ze dan wel jong maar uit een ei kwamen ze zeker niet want elke keer als ze het otootje parkeerden in een Duitse stad dan schreven ze de straatnaam op een papiertje om zo weer het voertuig terug te kunnen vinden. Niet dat ze het eigenlijk nodig hadden want ze vonden eigenlijk altijd het autootje op eigen 'kracht' terug. Het zal zo'n beetje aan het eind van de vakantie zijn geweest dat de prille dames na een uitgebreid stedelijk bezoek weer het voertuig wilden opzoeken. Jammergenoeg kwamen de dames er deze keer niet uit en moest het papiertje met straatnaam er aan te pas komen. De dames klampten een Deutsche Polizist aan en begonnen aan hun charme offensief om de diender met handen en voeten duidelijk te maken dat ze hun voertuig zochten en dat het otootje in de straat op het papiertje moest staan. De agent schoot bij het lezen van de straatnaam onbedaarlijk in de lach, op het papiertje stond namelijk "einbahnstrasse".

En de meisjes zochten nog lang en lacherig...

Om je te bescheuren...

Dit pijnmomentje speelt zich af tijdens een mooie zomerdag, nog niet zo lang geleden.
Het was een van de eerste echt zonnige dagen en ik dacht een lekkere zomerse outfit aan te trekken. Ik koos die ochtend een mooie witte blouse en een hele lekkere dunne witte driekwartbroek die, terwijl ik deze aantrok al gelijk lekker zat. Ik dacht nog; 'fantastisch ik ben afgevallen want vorig jaar zat ie een stuk strakker!'
Zo reisde ik, met een glimlach van oor tot oor, van Houten naar Utrecht en ontving ik in alle vroegte al enkele mensen die in een 'gezond weer op oranje caravan' de (fysieke)gezondheid van Kanaleneilanders wilden monitoren. Nadat ik deze mensen wegwijs had gemaakt op onze werlplek, kwam net collega S. binnenlopen. S. knipperde een aantal keren met haar ogen en dacht dat haar lenzen nog niet goed zaten maar ze was toch niet geheel gerust op wat zij zag en zei; 'goh, het lijkt wel of je uit je broek bent gescheurd!' Waarop ik schielijk naar mijn kruis tastte en constateerde dat de broek van de rits tot aan de tailleband was gescheurd. Dit verklaarde tevens waarom de broek zo lekker luchtig had gezeten. Een heerlijke schaterbui volgde en niet lang daarna een rood hoofd want zou de uitslag van het geestelijk welbevinden van Kanaleneilanders door mijn 'luchtige' optreden niet beïnvloed worden?
Inmiddels kwamen er al meer collega's binnen en stroomden de bezoekers van het sspreekuur al door de voordeur naar binnen.
Een vrolijk gekleurde sjaal bracht uitkomst en werd kunstig om de billen geknoopt. Zo kon ik met opgeheven hoofd toch de werkplek verlaten en zonder al te veel opschudding op de openbare weg te veroorzaken.


Zoiets als deze foto, maar dan minder schattig....

Manneke pis...

Collega H., die helemaal niet bij de eerder genoemde lunch aanwezig was, klapte zonder enige terughoudenheid 'uit de school' met het volgende verhaal.

Het speelt zich af na een lange intercontinentale vlucht waarbij collega H. ingeklemd had gezeten in het middelste gedeelte van het toestel tussen twee medepassagiers. Na dus acht uren opgevouwen te hebben gezeten en zich gelaafd en gevoed te hebben met het bekende vliegtuigvoedsel, kwam het moment dat er eindelijk uitgestapt kon worden. Al deze bewegingen maakten het lijf van H. goed wakker en het borrelde en bruiste 'down under' dat het een lieve lust was. H., niet echt meer zo heel piepjong, had enige problemen met de prostaat en voelde flinke aandrang te plassen. Zo schoot hij na de landing het eerste de beste toilet in om zich te kunnen ontlasten. Het was een ruim toilet met een flinke rij urinoirs die bijna allemaal bezet waren, H. sprintte naar een lege plek en helemaal door geluk overmand dat hij tijdig het urinoir had bereikt, verslapten voor een moment alle spieren zodat er een ware kakafonie aan klanken secondenlang echoëden in het verder kale toilet. Schielijk knoopte H. zijn broek dicht, schoot blozend langs de andere bezoekers, waste zijn handen in onschuld en verliet de ruimte met neutrale blik.

Mijn eigen momentje...

Tja, en ik heb er heel erg veel. Dit is er in elk geval één...

Mijn eigen moment van door de grond zakken was jàààren geleden aan de Costa Brava die, anders dan de naam doet vermoeden, die dag bijzonder ruig en onstuimig was. Merkwaardig genoeg scheen tegelijkertijd de zon lekker en woei er een matig windje. Ik denk dat er een dag eerder ergens op zee een stormpje had gewoed en dat de golven die dag ons strand pas bereikten. Hoe dan ook , ik had een enorm plezier met mijn luchtbed tot het moment dat er werkelijk een reuze golf mij oppakte en mij meters verder op het zand weer neerkwakte. Mijn bikiniebroekje hing nog op één bil en puilde helemaal uit van een flinke schep zand. Mijn bovenstukje was compleet verdwenen. Naakt of topless recreëren was in die dagen nog niet zo gewoon. Ach en jong en gevoelig als ik in die dagen nog was, spoedde ik mij blerend en wel richting handdoek om daar mijn schaamte mee te bedekken. Toen pas drong tot mij door dat ik niet de enige was die gehavend uit de branding kwam.
Mijn bovenstukje heeft de zee overigens nooit meer prijsgegeven ...

Het MEM moment van N...

Het was in mijn studententijd. Ik reisde tussen Zeeuws Vlaanderen en Eindhoven heen en weer met de trein (èn bus èn boot). Een reis van zo'n 4 uur. Ik moest op de heenweg naar Eindhoven altijd 3 keer overstappen, op de weg terug naar huis maar 2 keer, waarom is me altijd een raadsel gebleven.

Op een gegeven moment sta ik, blijkbaar niet helemaal helder, te wachten op de trein. Eén deel van de trein zou doorrijden naar Eindhoven, het andere deel blijft achter in Breda. Keurig geeft de NS dat aan op de borden waar ook de bestemming op vermeld staat. Er helemaal van overtuigt dat ik in de goeie zit, pak ik mijn boek en ga lezen. Een paar minuten later, zie ik tot mijn schrik dat de trein stopt, ergens opzij gerangeerd net voorbij het station. Paniek en ik krijg het heel warm want het blijkt toch wel erg stil te zijn in de trein. En wie weet dat ik er in zit? Niemand! (En dat was nog voor het mobieltjestijdperk!) Ik loop snel de trein door. Gelukkig is er dan wel een NS-mannetje, die vóór het verlaten van de trein, nog even de zaak doorwandelt. Hij laat mij uit stappen op het spoor. Ik mag met hem meelopen naar het station. Met vuurrode wangen, vol schaamte. En op het perron begint het wachten op de trein naar Eindhoven gewoon weer opnieuw???..
chips.....

Alaaf......

Tijdens de lunch vandaag was het leed en leedvermaak niet van de lucht. Afgelopen weekend zag ik op de tv nog een ontboezeming van Chantal Jansen over haar eerste dronkenschap waarbij ze s'nachts, in de veronderstelling op het toilet te zitten, in haar eigen klerenkast heeft zitten piesen.
Dat je geen celebrity hoeft te zijn om dit soort momenten mee te maken is ons wel duidelijk. Iedereen heeft wel eens een beetje te diep in het glaasje gekeken. Spontaan biecht collega E. op dat ze afgelopen carnaval wel heel gezellig heeft gevierd ergens beneden de rivieren. Op haar (carnavals)pad was een Schot verschenen, mèt schotse rok natuurlijk. Je begrijpt dat haar onweerstaanbaar verlangen, om nu eindelijk de waarheid te kennen omtrent het wel/niet dragen van een onderbroek, bevredigd moest worden.
Door drank toch wel aanzienlijk vrijer geworden, bedenkt zij zich geen moment en 'voelt' -met de blote hand- onder de rok terwijl ze, met een blik alsof het de normaalste zaak van de wereld is om 'daar' even te voelen, de verbijsterde Schot aankijkt.
Dezelfde dame heeft tijdens dàt carnaval een trein op stelten gezet door te beweren dat ze haar lenzen was verloren. Tja, dat krijg je als je 'er' teveel aanzit, dan gaat je gezichtsvermogen er op achteruit. De volgende ochtend kwam, met de herinnering aan het 'voelen' van de Schot, een wel heel heldere blik over haar. De lenzen waren weer terecht en hadden haar ogen nooit verlaten...

Of die Schot nu wel of niet een onderbroek droeg blijft na het opschrijven van dit verhaal nog steeds een mysterie...

Leed en leedvermaak...

Vandaag heb ik, sinds lange tijd, weer eens mijn lunch genuttigd met collega's. Het was een bijzonder gezellig samen zijn en ik moet bekennen in geen tijden zo verschrikkelijk gelachen heb. Vandaag vertelde iedereen over zijn of haar "meest pijnlijke moment" en dat heeft mij geïnspireerd tot het maken van een nieuw blog met de titel "most embarrassing moments".

Een voorproefje:
Iedereen kent die momenten dat je door de grond kunt zakken, dat maakt het ook zo leuk hierover te schrijven. Hoe dan ook, aanstichtster en eerste inspiratiebron is collega S. die droogjes aan tafel vertelde over een trip met de stadsbus. Op zich niets bijzonders, ware het niet dat zij zich, net gesetteld op een bankje, realiseerde dat zij die ochtend haar tanden vergeten was in te doen. Dat op zich is al een afgrijselijke gewaarwording. In een tel overzie je wat je allemaal gedaan hebt - zonder tanden- wel te verstaan. In het geval S. vlamde het schaamrood heftig naar de kaken op het moment dat zij zich realiseerde voluit en vooral breed naar de buschauffeur te hebben gelachen.

Als ex-buschauffeur weet ik zeker dat de chauffeur van deze gulle lach genoten heeft.